19 yaşında…

Dün birisi “Bizim millet kitap okumayı sevmiyor.” dedi.

“Kitaplarım az satılıyor olabilir ama alanlar mutlaka sonuna kadar okuyorlar.” dedim.

Biraz düşündükten sonra “O zaman yazdığınız beğeniliyor ama ambalajınız itici.”

Roman yazıyorum; 300 sayfa kitaptan başka hiçbir yere sığmaz.

Öyleyse roman yazma. Gazeteyi okumuyor dünya, senin 300 sayfanla mı güreşecek?

Güreşecek dedi. Sevişecek demedi. Kitap yani zevk değil eziyet mi? Ben okumadan ve yazmadan duramam ki! 

İlle de yazmak zorundaysan internette BLOG diye bir icat var, orada birkaç satır yazabilirsin. Yazı dünyasının son kalesidir, Blog’un kıymetini bil.” dedi.

İlk bloğumun açılışını hangi konuyla yapayım derken “Bizim millet kitap okumayı sevmiyor.” sözünden devam edeyim. Doğrudur, sevmiyoruz. Zorla değil ya! Matbaa Osmanlı’ya geç gelmiş diyorlar. Yanlış: Hiç gelmemiş! 3. Ahmet emretmiş de kurulmuş ve on bir kitap basıp kapanmış. Okumak nasıl bir eziyet olmalı ki padişahın kızmasını göğüslemeye razı olmuşlar. Padişahın okutamadığını ben mi okutacağım? Fazla kibir olur.

Okumayı sevmiyoruz işte. Öyleyse sevmek ve sevmemekten bahsedelim. Gün içinde en çok kullandığımız kelimelerdendir. Yine dün bir esnaf “Bu devleti niye seviyorsun, Halil Abi?” dedi. Devlet diyordu ama hükümeti kastediyordu.

“Sevmediğin bir partiyse de mi?”

“Siyasette sevip sevmemek yoktur, çıkarlar vardır.” dedim.

1990’ların başında Alman Başbakanı Helmut Kohl gelmişti ve İstanbul’un bazı önemli kişilerinin arasında beni de bir kahvaltı toplantısına çağırmıştı. Bir gazeteci Alman Başbakanına “Siz vatanınızı çok sever misiniz?” diye sordu. Adamın yüzünü göremedim ama cevabı geciktiğinden, şaşırdığını anladım. Sonra gülerek “Ben sadece karımı severim, vatanıma ise hizmet ederim.” dedi.  

Sevmek mi, sevilmek mi daha önemlidir, karar veremedim. On dokuz yaşımdayken ilk aşkıma “Seni seviyorum.” dediğim o anı hatırlıyorum: Ben çok heyecanlıydım ama o gülerek “Beni herkes sever, ben seni seviyor muyum, sen ona bak.” dedi. Bir gün dostum Çetin Altan’la Belgrad Ormanlarına yürüyüşe gitmiştik. Çetin her yerde sohbet edecek birini bulurdu. O gün de bir polisle konuştu. Bir aralık adam “Ben Allah’ı çok severim.” dedi. Benimki “Senin onu sevmenin bir önemi yok, Allah seni seviyor mu ona bak.” dedi. İlk sevgilimin aynı cevabı verdiğini anlattım ve çok güldük. Rahmetliyi bazen arıyorum. Benden daha zeki olanların arkadaşlığını çok severim ama benim onları sevmem kadar onların da beni sevmesi önemli, değil mi?