GALATARAYLI OLMAMAK

Biz ailece Galatasaray’da okuduk. Hem de yattılı! Akşam eve gitmek yok. Yüzlerce kişilik yatakhanelerde. Yatılı okul kader birliğidir. Muhteşem bir zenginliktir. Biraz cephedeki askerler gibi.

Çocukluk arkadaşlığının derinliği vardır. Kardeşliğe biraz benziyor. Ne de olsa beraber büyüyoruz.

Yedi yaşımdan beri kalben birlikte olduğumuz bu arkadaşlarla arama soğukluk girdiğini sezdim. Bizleri bir arada tutmakla görevli Vakıf yönetimi aramıza nifak sokmuş.

Sınıfımızın çoğu rahmetli olmuş ve kalan üç beş kişi seksen yaşındadır. Bunların arasını bozmakta kimsenin bir çıkarı olamaz, değil mi? ‘ Kötülüğe başvurmanın dayanılmaz çekiciliği’ diye bir şekilde anlatırlardı de inanmazdım. Hiçbir fayda sağlamaktan, sırf zevki için yakılır mı?

Psikolojiden anlayan birine danıştım “Zevk de ne kelime, acı vermek için bazıları şehvet tadındadır,” dedi. Çok kötüydüm. Andy Warhol bir ressam olarak ‘Her şey Hiçtir’ dedi. Belki söylemiştir.